ณ ที่แห่งนี้ ที่กลางทะเล ชื่อว่าอ่าวไทย MO Memoir : Wednesday 7 January 2558

นิตยสารฉบับนี้มีคนเขาเอามาแจกในตลาดนัดวันศุกร์ของมหาวิทยาลัยเมื่อต้นเดือนที่แล้ว ผมก็เลยรับเอามาอ่านดู มันเป็นนิตยสารฉบับเดือนสิงหาคม ๒๕๕๗ เปิดดูเนื้อหาภายในก็เห็นว่าน่าสนใจดี คือแม้ว่าจะเป็นเนื้อหาที่มีกลุ่มเป้าหมายผู้อ่านที่ชัดเจน แต่สำหรับคนทั่วไปก็สามารถอ่านได้ มันทำให้เราได้มองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในอีกมุมหนึ่งของสังคม ที่เราคงจะปฏิเสธไม่ได้ว่ามันมีอยู่ เพียงแต่ว่าภาพที่เราคิดนั้นมันตรงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงหรือไม่
  

เรื่องความเท่าเทียมกันในสังคมคงใช้กฎหมายมาบังคับใช้ไม่ได้ กฎหมายมันเป็นได้แค่เครื่องมือสำหรับการลงโทษผู้ที่ฝ่าฝืนโดยมีหลักฐานที่ชัดเจนรองรับ แต่สำหรับการเลือกปฏิบัติหรือการมีอคตินั้นโดยส่วนตัวเห็นว่าเป็นเรื่องที่ยากที่จะหาหลักฐานรองรับ ที่เห็นได้ชัดก็คือมีหน่วยงานจำนวนไม่น้อย (โดยเฉพาะของคนไทย) ที่ปฏิเสธที่จะรับใครสักคนเข้าทำงาน ด้วยเหตุผลที่ไม่ใช่ว่าเขาด้อยความสามารถ แต่ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่ชอบแนวทางการใช้ชีวิตของผู้สมัครรายนั้น แม้ว่าแนวทางการใช้ชีวิตนอกเวลางานของผู้สมัครรายนั้น (แม้ว่าจะไม่ผิดกฎหมายหรือก่อความเดือดร้อนรำคาญให้ใคร ๆ ในสังคมก็ตาม) ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรต่อการปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายของหน่วยงาน
  

เรื่องการแยกระหว่างความรู้ความสามารถในการทำงานและการใช้ชีวิตส่วนตัวนั้น โดยส่วนตัวแล้วรู้สึกว่าบริษัทต่างชาติโดยเฉพาะบริษัทของฝรั่ง (ไม่ว่าจะเป็นอเมริกาหรือยุโรป) นั้น จะแยกออกจากกันได้ชัดเจนกว่าบริษัทของไทย เท่าที่ทราบนั้นเขามักจะพิจารณาว่าผู้สมัครนั้นมีความรู้ความสามารถที่จะทำงานที่เขามอบหมายได้หรือไม่ ส่วนนอกเวลานั้นเขาจะไปทำอะไรที่ไหน (ตราบใดที่ไม่ได้ทำผิดกฎหมาย) ก็ไม่ได้เข้าไปล่วงล้ำอะไร อาจเรียกได้ว่ามีการเคารพสิทธิเสรีภาพส่วนบุคคลมากกว่าบริษัทของคนไทยเสียอีก

บทสัมภาษณ์ที่ผมนำมาจากนิตยสารฉบับที่ได้รับมานั้น เป็นบทสัมภาษณ์ของบุคคลที่ได้มีโอกาสเข้าไปทำงานยังสถานที่ที่ใครหลายต่อหลายคนจำนวนไม่น้อยใฝ่ฝันที่จะได้ไปทำงานที่นั่น ผมเห็นว่ามันเป็นการเล่าประสบการณ์การทำงานที่น่าสนใจ ก็เลยนำมาลงไว้ใน blog นี้เพื่อที่ให้ได้อ่านกัน ส่วนเนื้อเรื่องจะเป็นอย่างไรนั้น ก็ลองอ่านกันเองก็แล้วกัน และนิตยสารนี้คือนิตยสารอะไร ก็ดูหน้าปกในรูปสุดท้ายเอาเองก็แล้วกัน :)