รำพึงในแลปแคต (๒๕๕๖) MO Memoir : Thursday 10 September 2558

"ชีวิตจริงมันเศร้า แต่พอเล่าแล้วฟังดูตลก" ประโยคที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนกล่าวไว้เป็นคนแรก

ห้องพักนิสิตปริญญาโทห้องปฏิบัติการวิจัยตัวเร่งปฏิกิริยาหรือที่เรียกย่อ ๆ ว่าแลปแคตนั้นมีอยู่สองห้อง และใครก็จะไปใช้ห้องไหนก็ได้ ไม่มีการกำหนดให้เป็นของกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งเป็นพิเศษ แต่มีเพียงห้องเดียวที่อบอุ่นเป็นพิเศษ เพราะเป็นห้องที่นิสิตที่ไม่ว่าจะทำวิจัยในกลุ่มไหนก็มานั่งเล่นได้โดยไม่มีใครรังเกียจ
  

และห้องนี้แหละที่เป็นห้องที่ตั้งของกระดานแผ่นหนึ่งที่ใครใคร่จะเขียนอะไรลงไปก็เขียนได้โดยไม่ต้องขออนุญาตใคร และเช่นกันใครใคร่จะลบข้อความที่คนอื่นเขียนเอาไว้ก็สามารถทำได้เช่นกันโดยไม่ต้องขออนุญาตใคร
  

ข้อความที่ปรากฏบนกระดานแผ่นนี้ขึ้นอยู่กับนิสิตแต่ละรุ่นที่เข้ามาใช้ห้องพักห้องนี้ มีทั้งเรื่องที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการ ข้อความประกาศนัดหมายประชุม ชวนไปเที่ยว ฝากให้ช่วยทำแลป ฯลฯ แต่ผมคิดว่ามันก็ถือได้ว่ามันเป็นบันทึกบรรยากาศการทำงานของนิสิตในช่วงเวลาเหล่านั้น
  

รูปที่ถ่ายมานี้เป็นส่วนหนึ่งของข้อความต่าง ๆ ที่ปรากฏอยู่บนกระดานในเดือนกันยายน ๒๕๕๖ โดยบางข้อความก็เพิ่งจะปรากฏ บางข้อความก็ค้างอยู่นานแล้ว เรื่องราวมีอะไรบ้างนั้นเชิญชมกันเองก็แล้วกัน เชื่อว่าใครที่เกี่ยวข้องกับข้อความที่ปรากฏคงทราบดีว่าเรื่องที่เขียนไว้นั้นมันเกี่ยวข้องกับอะไร
  

สองรูปสุดท้ายนี้เป็นป้ายประกาศที่ติดไว้ใน hood