"เดี๋ยวพอสายสีแดงขยายมา สถานีก็จะย้ายไปอยู่ตรงนั้นแล้วครับ" เจ้าหน้าที่ที่ประจำอยู่ที่สถานีบอกกับผม
"แล้วอาคารหลังนี้ล่ะครับ" ผมถามเขา
"ก็คงจะถูกรื้อ" เขาตอบ "มาถ่ายรูปเก็บเอาไว้หรือครับ" เขาถามผมต่อ
"ใช่ครับ เห็นสถานีแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ ตั้งแต่จำความได้ จนเดี๋ยวนี้เห็นมันค่อย ๆ หายไป"
ตอนเด็ก ๆ นั่งรถไฟสายธนบุรี-สุไหงโกลก ออกจากสถานีธนบุรีตอนทุ่มเศษ ผ่านแถวนี้ก็มืดไปหมดแล้ว มองไม่เห็นอะไร จะได้เห็นก็ตอนเที่ยวกลับเข้ากรุงเทพ
ตัวอาคารไม้นี้นอกจากเป็นที่ทำการนายสถานี ที่จำหน่ายตั๋ว และประแจควบคุมการสับราง ก็มักจะมีเครื่องชั่งวางเอาไว้ด้วยเพื่อไว้ชั่งน้ำหนักสินค้า เพราะสมัยก่อนในหลายท้องถิ่น (รวมแถวนี้ด้วย) มีแต่ถนนเล็ก ๆ เข้าถึงและรถยนต์ยังไม่แพร่หลาย (ไม่เหมือนสมัยนี้ที่จัดว่าราคาถูกลงมากเมื่อเทียบกับรายได้) เวลาเกษตรกรจะขนสินค้ามาขายก็ต้องขนมากับขบวนรถไฟ ชื่อถนนสวนผักแถวตลิ่งชันก็เป็นสิ่งที่เตือนให้รู้ว่าแต่ก่อนพื้นที่แถวนี้เขาทำอะไรกัน ขบวนรถเช้ามืดที่เข้าสู่สถานีธนบุรีจะเต็มไปด้วยผู้ปลูกผักที่ขนผักเข้ามาขาย ก็ขายกันตรงชานชาลาที่จอดรถไฟนั่นแหละ ก็จะมีคนรอไปกว้านซื้อแล้วค่อยมาขายปลีกในอีกราคาหนึ่งอีกที นั่นคือบรรยากาศ "ศาลาน้ำร้อน" สมัยก่อน
สำหรับวันนี้ ถือว่าเล่าเรื่องไปตามรูปก็แล้วกันครับ
รูปที่ ๒ สถานีนี้ขับรถเข้าถึงได้ทางถนนศาลาธรรมสพน์ มีลานให้จอดที่เป็นทั้งลานกีฬาของชุมชนและที่สำหรับคนมาขายของกิน ลานนี้อยู่ฝั่งตรงข้ามตัวสถานี วันนั้นจอดรถเสร็จเห็นร้านหนึ่งขายทอดมันกลิ่นหอมดี ก็เลยซื้อมาลองกินดู สรุปว่าทั้งอร่อยและราคาไม่แพง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น