โน๊ตเพลง "ชาวดง" และ "ชุมนุมลูกเสือไทย" MO Memoir : Sunday 9 August 2558

เริ่มเรียนดนตรีเมื่อใดก็จำไม่ได้แล้ว แต่น่าจะเป็นช่วงเรียน ป.๔ ไม่ก็ ป.๕ เริ่มจากเรียนขับร้องก่อนแล้วจึงค่อยมาเรียนเป่า recorder ยังจำได้ว่าตอนเริ่มเรียนดนตรีนั้นเคยมีสมุดโน๊ต ๕ เส้นเอาไว้เขียนโน๊ตเพลง และเวลาเรียนอาจารย์ก็จะแจกชีทเพลงมาให้ฝึกหัดร้องตามโน๊ต เพลงที่เคยเรียนก็เป็นมีทั้งเพลงพระราชนิพนธ์ เพลงปลุกใจ (ตามยุคสมัยนั้น) และเพลงสรรเสริญพระผู้เป็นเจ้า (เพราะผมเรียนโรงเรียนคาทอลิกก็เลยได้เรียนร้องเพลงแบบนี้ด้วย โน๊ตก็ยังมีอยู่บางเพลง แต่จำไม่ได้ว่าร้องอย่างไร) พอขึ้นชั้นมัธยมจึงสมัครเข้าวงดุริยางค์ของโรงเรียน ก็ได้หัดเป่าทรัมเป็ตอยู่พักหนึ่ง อยู่ร่วมวงจนจบขั้นมัธยม จากนั้นก็ไม่ได้จับทรัมเป็ตอีกเลย
   

ที่น่าแปลกใจตัวเองก็คือทำไม่ยังอุตส่าห์เก็บชีทเพลงที่เรียนตั้งแต่สมัยเมื่อ ๔๐ ปีเอาไว้อีก อย่างเช่นโน๊ตเพลงที่เอามาดูในวันนี้น่าจะเป็นสมบัติสมัยเรียน ป.๔ (ปี ๒๕๑๘) ไม่ก็ ป.๕ (ปี ๒๕๑๙) ก็เรียกว่าร่วม ๔๐ ปีมาแล้ว กระดาษโน๊ตก็เหลืองกรอบมาก ก็เลยถือโอกาสเอามาเขียนใหม่ 
  

เพลงแรกคือเพลงชาวดง โน๊ตต้นฉบับเป็นบันไดเสียง F Major ผมเลยเอามาปรับนิดนึงให้เป็นบันได้เสียง Eb Major เพื่อยกเสียงโน๊ตตัวลาต่ำขึ้นมาเพื่อให้เป่าฟลุตได้ ประวัติของเพลงนี้ที่ค้นเจอมีผู้ใช้นามชื่อ punnawatp 2013 เขียนไว้ว่าแต่งโดย คุณวิมล จงวิไล ในปีพ.ศ. ๒๔๙๘ หรือเมื่อ ๖๐ ปีที่แล้ว โดยมีคุณทิวา เด่นประภา เป็นผู้ขับร้องเป็นคนแรก แต่ที่ผมเห็นว่าแพร่หลายมากที่สุดเห็นจะเป็นเมื่อวงดิอิมพอสซิเบิลนำมาขับร้องใหม่โดยคุณเศรษฐา ศิระฉายา

อีกเพลงหนึ่งคือเพลงชื่อ "ชุมนุมลูกเสือไทย" เพลงที่เป็นท่วงทำนองค่อนข้างเร็ว นำไปเล่นในระหว่างการเดินแถวก็ได้ เห็นลูกไปเข้าค่ายลูกเสือ-เนตรนารีเดี๋ยวนี้เข้าค่ายก็เพียงแค่แบกถุงนอนไป ตอนผมยังเด็ก ๆ ก็ตื่นเต้นที่จะได้นอนเต็นท์กัน ผ้าเต็นท์เป็นผ้าใบสองผืน เวลาจะกางก็เอามาต่อกันเพราะมีกระดุมสำหรับกดติดประกบเข้าด้วยกัน ก่อนจะเอาไปค่ายก็ต้องเอามาเคลือบไขกันน้ำก่อน ไขที่ใช้ก็เป็นเทียนไข เริ่มด้วยการเอาเทียนไขไปหลอมในขัน พอมันหลอมเหลวก็เอาแปรงทาผ้าเต็นต์ เสาไม้กับเชือกขึงก็ต้องเตรียมไปกันเอง ที่โรงเรียนมีให้ก็คือสมอบก พอถึงที่กางเต็นท์ก็ต้องเก็บกวาดก้อนหินก่อน ไม่นั้นมันทิ่มหลังเอา เลือกที่ที่ไม่มีรังมด พอกางเต็นท์เรียบร้อยก็จะขุดดินรอบ ๆ มาโป๊ลงไปบนขอบผ้าเต็นท์ที่อยู่ที่พื้น ทำเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวอะไรมันเลื้อยเข้ามา และร่องที่ขุดก็ยังหน้าที่เป็นรางระบายน้ำออกไปจากเต็นท์ถ้าหากมีฝนตก (ซึ่งก็ไม่เคยเจอสักครั้ง) ส่วนพื้นข้างในก็ปูผ้าพลาสติก หมอนที่ใช้หนุนนอนก็คือเป้ที่แบกไปนั่นเอง จะมาสบายหน่อยก็ตอนไปเข้าค่ายรด. ที่เขาชนไก่ เพราะไม่ต้องแบกเต็นท์ไปเอง ทางโน้นเขามีอุปกรณ์ให้ครบแล้ว ได้เดินทางไปเป็นผลัดแรก ก็เลยได้รับหน้าที่กางเต็นท์กัน

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ พรุ่งนี้มหาวิทยาลัยก็จะเปิดเรียนในภาคการศึกษาใหม่แล้ว Memoir ฉบับนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องเบา ๆ ไม่มีสาระอะไรให้คิดก็แล้วกัน