พี่หัวยุ่ง พี่ทุเรียน และ ... (เรื่องของหมี ๓ ตัว) MO Memoir : Friday 4 August 2560

"หัวยุ่ง" กับ "ทุเรียน" เป็นชื่อตุ๊กตาหมีสองตัวของผม ส่วนตัวที่ ๓ ที่ผมมีนั้นไม่มีชื่อ

"หัวยุ่ง" ได้มาตอนใกล้เรียนจบเอกที่อังกฤษ พี่หนูเป็นคนซื้อให้เป็นของขวัญ เดิมมันมีโบว์สีแดงผูกคออยู่ด้วย แต่ตอนหลังโดนลูก (ตอนที่เขายังเล็กอยู่) รื้อออกไปผูกโน่นผูกนี่เล่น (รวมทั้งเอาไปลากรถสามล้อด้วย) สุดท้ายมันก็เลยหายไป
 

ส่วน "ทุเรียน" นี่ได้มาตอนที่ไปเป็นอาจารย์พิเศษสอนหนังสือที่เคมีอุตสาหกรรมที่ลาดกระบัง นักศึกษาที่นั่นซื้อให้เป็นของขวัญตอนสอนเสร็จ การไปสอนหนังสือที่ลาดกระบังตอนนั้น เส้นทางที่ไปได้เร็วที่สุดคือขับรถออกไปบางนาก่อน แล้วไปใช้ถนนเส้นวัดศรีวารีน้อย (ตรง ม. หัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ กม. ๑๘ ในปัจจุบัน) ตอนนั้นยังไม่มีการก่อสร้างมอเตอร์เวย์และสนามบินสุวรรณภูมิ ถนนเส้นนี้ยังเป็นถนนเส้นเล็ก ๆ ชื่อ "ทุเรียน" นี้ลูกสาวคนโตเป็นคนตั้งชื่อให้
 

และเนื่องจากสองตัวนี้มันมีอายุมากกว่าลูก มันก็เลยได้เป็นพี่
 

ส่วนเจ้าตัวเล็กสุดเป็นตัวสุดท้ายที่ได้มา ตัวนี้ไม่มีชื่อ มีแต่ด้ายสีเขียวเหลืองคาดหัว ผู้ปกครองนิสิตมอบให้เป็นที่ระลึก มันเป็นหนึ่งในตุ๊กตาหมีหลายตัวที่ประดับไว้รอบเมรุเผาศพลูกสาวเขาในเย็นวันนั้น ที่วัดเทพศิรินทร์ ผู้ปกครองนิสิตนำมามอบให้ผมตัวหนึ่ง หลังจากเริ่มพิธีเผาจริง ตอนที่ผมเข้าไปลากลับ ด้ายที่ผูกอยู่รอบหัว เป็นด้ายที่ใช้ผูกเจ้าตุ๊กตาหมีตัวนี้กับแถบโยงประดับรอบเมรุ

เรื่องของเขาผมเคยเขียนไว้แล้วใน Memoir ปีที่ ๗ ฉบับที่ ๘๖๘ วันอาทิตย์ที่ ๒๘ กันยายน ๒๕๕๗ เรื่อง "ภาพบันทึกความทรงจำ กว่าจะเป็นวิศวกรเคมี ๑-๑๐" Memoir ฉบับนี้ก็ไม่มีอะไร เพียงแค่จะบันทึกไว้ว่าหมี ๓ ตัวนี้แต่ละตัวได้มาในโอกาสใด และบังเอิญวันนี้ก็เป็นวันครบรอบ ๑๐ ที่ได้เจ้าหมีตัวเล็กมา