ผ่านไปที่นี่ครั้งแรกก็เกือบ ๔ ปีที่แล้ว ตอนนั้นตั้งใจจะแวะไปถ่ายรูปที่ชายทะเลบ้านกาหลง โดยขับรถออกทางถนนพระราม ๒ มาวิ่งเลียบทางรถไฟจากบางโทรัดมายังสถานีบ้านกาหลง ก่อนเลี้ยวซ้ายไปยังชายทะเล ที่มีความพยายามส่งเสริมเป็นสถานที่ท่องเที่ยว ด้วยการสร้างสะพานยื่นออกไปในทะเล ที่ตัวสะพานทาสีสารพัดสี แล้วเรียกว่าสะพานสายรุ้ง แต่มาคราวนี้ตั้งใจมาเพื่อเก็บภาพบริเวณสถานีรถไฟไว้เป็นที่ระลึกโดยตรง
ตอนที่มาถึงนั้นมีรถไฟกำลังเข้าจอดที่สถานีพอดี มีนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งยืนรอรถไฟอยู่ คงเป็นกลุ่มที่จะไปเยี่ยมชมตลาดร่มหุบหรือตลาดหุบร่มที่สถานีแม่กลอง แต่ด้วยการที่เส้นทางสายนี้ได้รับการบูรณะโดยการสร้างทับแนวทางเดิม ทำให้ระดับรางรถไฟสูงขึ้นกว่าเดิม แต่ตัวสถานีไม่ได้มีการเตรียมบันไดเพื่อรองรับการขึ้นรถไฟที่อยู่สูงกว่าเดิม ทำให้ผู้โดยสารต้องปีนขึ้นบันไดรถไฟกันลำบากหน่อย
สถานีนี้มีเพียงแค่อาคารพักหลบแดดหลบฝน ดังนั้นจะเรียกว่าเป็นเพียงป้ายหยุดรถก็ได้ บันทึกฉบับนี้ของวันนี้ไม่มีอะไร เป็นเพียงแค่บันทึกสถานที่ธรรมดา ๆ แห่งหนึ่งเท่านั้นเอง
รูปที่ ๓ มองไปยังเส้นทางที่มุ่งหน้าไปทางสมุทรสงคราม
รูปที่ ๙
มองไปยังเส้นทางที่มุ่งหน้าไปแม่กลอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น