เกียร์ยิ้ม ๒๕๒๗ ฉบับที่ ๔ (ก่อนจะเลือนหายไปจากความทรงจำ ตอนที่ ๗๓) MO Memoir : Monday 16 June 2557

อย่าเพิ่งเบื่อนะ ที่ช่วงนี้ผมเอาเรื่องเก่า ๆ สมัยผมเรียนหนังสือมาลงก็เพราะปีนี้จะเป็นปีที่ครบรอบ ๓๐ ของรุ่นผม ก็เลยขุดกรุของเก่าเก็บสมัยเรียนมหาวิทยาลัยที่ยังหลงเหลืออยู่เอามาบันทึกไว้ก่อนมันผุพังไปหมด

เกียร์ยิ้มฉบับนี้เป็นฉบับที่ได้รับตอนเรียนปี ๑ ในหน้าแรกมีพิมพ์ว่า 4th ก็เลยเดาว่าน่าจะเป็นฉบับที่ ๔ ส่วนวันเดือนปีที่พิมพ์นั้นไม่มีปรากฏ แต่เป็นฉบับก่อนงานนิทรรศฯครั้งที่ ๗ เพียงอาทิตย์เศษ ดังนั้นน่าจะอยู่ราว ๆ ปลายเดือนพฤศจิกายนหรือต้นเดือนธันวาคม ๒๕๒๗
   

นิสิตปี ๑ ก็เองก็ไม่ได้เป็นตัวหลักอะไรในงาน เป็นแต่ลูกมือซะมากกว่า แต่บันทึกในเกียร์ยิ้มฉบับนี้ก็บอกให้ทราบว่าสภาพความพร้อมก่อนเริ่มงานนั้นเป็นอย่างไร
   

มหาวิทยาลัยในตอนนั้นพอ ๓ ทุ่มก็ปิดประตูมหาวิทยาลัยแล้ว หอสมุดกลาง (ตอนนั้นยังมีแต่ชั้น ๓) ปิดช้าสุดก็หนึ่งทุ่ม ส่วนรถเมล์ก็หมดตอนราว ๆ สี่หรือห้าทุ่ม
  

วิธีการหนึ่งของการประชาสัมพันธ์งานในตอนนั้นคือการออกไปติดโปสเตอร์ตามที่ต่าง ๆ ข้างทาง (ผมไม่เคยไปกับเขาหรอก) ก็คือการใช้กาวทาโปสเตอร์แปะไว้ตามที่ต่าง ๆ (ทั้งสถานที่ที่เขาให้ติดและไม่อยากให้ติด) บรรยากาศงานตรงนี้เป็นอย่างไรบ้างนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ส่วนตัวผมเองนั้นมาอยู่ฝ่ายสวัสดิการ ทำงานร่วมกับรุ่นพี่ปี ๓ ท่านหนึ่งอยู่ภาคโยธา ดูเหมือนว่าชื่อพี่อัฐ และด้วยเหตุนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ทำให้ในปีถัดมาถูกดึงมาทำหน้าที่เป็นฝ่ายสวัสดิการให้กับกรรมการนิสิตคณะวิศวกรรมศาสตร์ (ที่เรียกย่อ ๆ ว่า กวศ.)

ชีวิตการเรียนตอนนั้นเป็นอย่างไรบ้างน่ะหรือ โดยส่วนตัวเห็นว่าสิ่งที่ได้จากการเรียนแต่ละปีในมหาวิทยาลัยนั้นแตกต่างกันไป (เอาเป็นว่าประสบการณ์ของผมสมัยผมก็แล้วกันนะ)

ปี ๑ นั้นเหมือนเป็นปีแห่งความสนุก เปิดโลกทรรศน์ใหม่ให้กับตัวเอง

ปี ๒ เป็นปีแห่งประสบการณ์การทำงาน การทำกิจกรรมต่าง ๆ ในมหาวิทยาลัย

ปี ๓ เป็นปีแห่งการเรียนรู้วิชาชีพเฉพาะทาง การนำสิ่งที่ได้เรียนรู้หลายต่อหลายอย่างไปใช้ตอนฝึกงาน

ท้ายสุดคือปี ๔ ซึ่งเป็นปีแห่งความทรงจำ ทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย สุข ทุกข์ สมหวัง ผิดหวัง อยู่ในปีนี้หมด

วันนี้เป็นวันที่บัณฑิตจบใหม่ของคณะมาซ้อมรับปริญญาเป็นครั้งแรก เขามีมุมมองชีวิตของเขาในช่วงเวลา ๔ ปีที่ใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยอย่างไรบ้างนั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน