ก็เป็นรุ่นที่พิเศษจริง ๆ สองรุ่นติดกัน คือเริ่มทำแลปไปได้หน่อยเดียวก็มีการปิดมหาวิทยาลัย เปิดมาก็ต้องรีบทำการทดลองกัน แม้จะจบได้ทันในปีการศึกษาที่ขยายเวลาออกมาเป็นพิเศษ แต่ก็ต้องยกยอดไปรับปริญญาร่วมกับปีการศึกษาถัดไป พอรุ่นถัดมาก็เรียกว่าโชคดี (หรือเปล่าก็ไม่รู้) ที่ไม่ได้หยุดพักปีใหม่ ลุยทำแลปกัน ก็เลยรอดพ้นจากการปิดมหาวิทยาลัยอีกครั้ง
แม้ว่าวันนี้จะไม่สามารถมากันได้ครบ (ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง) แต่อย่างน้อยกลุ่มเล็ก ๆ ของเราก็ได้กลับมารวมกันอีกครั้งหนึ่ง ก็รู้สึกดีใจที่แต่ละคนต่างมีหน้าที่การงานกันแล้ว ก็ขออวยพรให้ทุกคนประสบแต่ความสุขความสำเร็จในการดำเนินชีวิตและหน้าที่การงาน
วันนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไร แต่จะไม่เขียนอะไรก็ไม่ได้ เพราะคงต้องบอกกล่าวให้รู้ว่า เมื่อถึงวันรับปริญญาของพวกคุณ ก็จะมี Memoir ฉบับสุดท้ายที่จะส่งตรงไปยังอีเมล์ของพวกคุณแต่ละคน ซึ่งสำหรับปีการศึกษานี้ก็คือฉบับนี้ ผมเองนั้นก็เริ่มวางแผนแล้ว ว่าจะรับนิสิตใหม่ได้อีกกี่รุ่น เพื่อจะได้ไม่มีนิสิตตกค้างก่อนเกษียณอายุราชการ
เมื่อเดือนที่แล้วมีอีเมล์ฉบับหนึ่งส่งมาถึงผม จากคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน เนื้อหาอีเมล์ดังกล่าวเป็นอย่างไรนั้นแสดงอยู่ในรูปข้างล่างแล้ว สิ่งที่อยากฝากไว้ก็คือ ถ้าพวกคุณ (รวมทั้งทุกท่านที่ได้เข้ามาอ่านบทความฉบับนี้) เห็นว่าการบันทึกประสบการณ์การทำงานเพื่อส่งต่อให้คนรุ่นถัดไปนั้นเป็นสิ่งที่ดี ก็หวังว่าเมื่อคุณมีเรื่องใหม่ ๆ ที่อยากส่งต่อคนรุ่นถัดไป คุณก็คงจะทำแบบนี้เช่นกัน แม้ว่ารูปแบบนั้นจะแตกต่างกันไปตามยุคสมัยและเทคโนโลยีที่เปลี่ยนแปลง
ขอโทษด้วยนะครับที่ไม่สามารถอยู่ถ่ายรูปร่วมกับพวกคุณได้นาน เพราะต้องกลับไปนั่นรอดูลูกผมรับปริญญาในช่วงบ่ายวันนี้ หวังว่าคงจะไม่ว่าอะไรนะครับ :) :) :)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น