มีไว้ให้ใช้ แต่ไม่สามารถเข้ามาใช้ (๒) MO Memoir : Monday 12 August 2562

ทางเดินยกระดับที่เชื่อมระหว่างฝั่งหอพักนิสิต ประตูศศินทร์ ประตูวิทยาศาสตร์การกีฬาฯ และห้างมาบุญครอง บริเวณปากซอยจุฬาลงกรณ์ ๑๒ ฝั่งถนนพญาไท (รูปที่ ๑) ถ้าเป็นช่วงที่ห้างมาบุญครองเปิดก็จะสามารถเดินทะลุไปยังสถานีรถไฟฟ้าหรือจะต่อไปยังสยามดิสคัฟเวอรี่ก็ได้ ก็เรียกว่าช่วยอำนวยในการเดินเท้าโดยไม่ต้องลงมาแตกแดดตากฝุ่นหรือฝ่าสายฝนที่พื้นล่าง หลังจากเปิดใช้แล้วก็เรียกได้ว่ามีผู้ใช้งานอยู่เป็นประจำ

รูปที่ ๑ ซอยจุฬาลงกรณ์ ๑๒ มองไปทางด้านถนนบรรทัดทอง ลูกศรสีเหลืองคือทางเลี้ยวไปยังลิฟท์คนพิการ

ทีนี้ระดับความสูงของทางเดินมันอยู่ที่ประมาณชั้น ๒ ของห้าง ถ้าจะเข้าไปในห้างได้ก็ต้องเป็นชั้น ๓ (ตัวห้างชั้น ๒ ฝั่งด้านนี้เป็นส่วนที่เป็นโรงแรม) เขา (ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใคร แต่ดูจากพื้นที่ก่อสร้างแล้วคาดว่าน่าจะเป็นตัวห้าง) ก็เลยช่วยอำนวยความสะดวกให้กับผู้เดินเท้าด้วยการสร้างบันไดเลื่อนเอาไว้ให้ จะได้ไม่ต้องเดินขึ้น-ลง (รูปที่ ๒) และเพื่ออำนวยความสะดวกให้ผู้พิการที่ต้องนั่งรถเข็น ก็เลยมีการจัดสร้างลิฟต์ตัวเล็ก ๆ ขึ้น-ลงระหว่างระดับทางเดินยกระดับและชั้น ๓ ของตัวห้างเอาไว้ให้
  

แต่ลิฟต์นี้ไม่เปิดให้ใช้นะครับ มีการเอารั้วมากั้นและเอาป้ายติดไว้ ไม่บอกว่าเพราะอะไร แต่เดาว่าเป็นเพราะ ...

รูปที่ ๒ ทางเข้าลิฟท์คนพิการที่เชื่อมต่อไปยังชั้น ๓ ของอาคาร (ชั้นเดียวกับทางเข้าของบันไดเลื่อน)

ตัวทางเดินยกระดับมันไม่มีลิฟต์สำหรับให้ผู้นั่งรถเข็นสามารถขึ้นมาจากระดับพื้นถนนหรือลงไปยังระดับพื้นถนนได้ มันมีแต่บันไดขึ้นลงเท่านั้น ดังนั้นลิฟต์ในส่วนของตัวห้างนั้นถ้าผู้ที่นั่งรถเข็นใช้มันลงมายังทางเดินยกระดับ เขาก็จะไปไหนต่อไม่ได้ ในทางกลับกันมันก็ไม่มีผู้ที่นั่งรถเข็นจะใช้ลิฟต์ตัวนี้ขึ้นมาจากทางเดินยกระดับเพื่อเข้าตัวห้างได้ เพราะเขาไม่สามารถจะขึ้นจากระดับพื้นถนนมายังตัวทางเดินยกระดับได้
 

งานนี้ก็คงต้องคอยดูกันต่อไปว่า สุดท้ายมันจะลงเอยอย่างไร :) :) :)

มีไว้ให้ใช้ แต่ไม่สามารถเข้ามาใช้ MO Memoir : Tuesday 28 May 2562

ในที่สุดลิฟท์ทั้ง ๒ ตัวของตึกนี้ที่เสียอยู่นานก็ได้รับการเปลี่ยนเสียที การเปลี่ยนคราวนี้ก็มีการปรับปรุงให้ดีขึ้น คือมีปุ่มกดสำหรับให้ผู้ที่ต้องนั่งรถเข็นสามารถกดได้สะดวก
 

แต่จะว่าไปแล้วลิฟท์ตัวนี้ก็คงไม่มีผู้ที่ต้องนั่งรถเข็นมาใช้งานได้ ด้วยเหตุผลแรกก็ดังที่แสดงในรูปที่ ๒ และ ๓ ซึ่งจะว่าไปแล้วก็จัดว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเหตุผลที่สอง

รูปที่ ๑ ภายในตัวลิฟท์ มีปุ่มสำหรับผู้นั่งรถเข็นสามารถกดได้สะดวก 

รูปที่ ๒ พื้นที่บริเวณหน้าลิฟท์ชั้น ๑ ยังมีลักษณะเป็นขั้นอยู่ระหว่างพื้นที่หน้าลิฟท์กับระเบียงทางเดิน

รูปที่ ๓ พื้นที่บริเวณหน้าลิฟท์ชั้น ๓ ก็ยังมีลักษณะเป็นขั้นระหว่างพื้นที่หน้าลิฟท์กับระเบียงทางเดิน เช่นกัน

เหตุผลประการที่สองก็คือพื้นชั้นล่างของตึกนี้ยกสูงจากระดับพื้นดินเกือบเมตร และไม่มีทางลาดให้ผู้นั่งรถเข็นขึ้นมาได้ มีแต่ทางลาดเอาไว้สำหรับรถเข็นขนของ (ที่ชันเกินไปสำหรับรถเข็นผู้พิการ)
 

หรือว่าปุ่มสำหรับให้ผู้นั่งรถเข็นสามารถใช้งานได้มันจะเป็นอุปกรณ์มาตรฐานของลิฟท์ปัจจุบันที่ไม่สามารถแยกออกไปได้ แม้ว่าไม่ต้องการใช้งานก็ตาม :) :) :)

ห้องน้ำคนพิการสำหรับคนไม่พิการ MO Memoir : Wednesday 31 August 2559

ตอนแรกที่เห็นโถชักโครกอันนี้ก็เห็นว่ามันแปลกดี คงเป็นผลจากการปรับปรุง (ก่อนหน้านี้ไม่ใช่อย่างนี้) แม้ว่าจะดูไม่พิเศษเหมือนที่เคยพบเห็นในประเทศญี่ปุ่น แต่สำหรับโถชักโครกนี้ท่าทางจะมีฟังก์ชันพิเศษอะไรบางอย่างให้ใช้ไม่เหมือนโถชักโครกทั่วไป แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้สะดุดใจก็คือปุ่มกดที่มีป้ายลูกศรสีแดงชี้ ที่บอกว่าเป็นปุ่มกดขอความช่วยเหลือ
 

แต่พอได้เห็นป้ายหน้าประตู ก็เลยรู้ว่าเป็นห้องน้ำพิเศษสำหรับผู้พิการ (คงต้องเป็นผู้นั่งรถเข็นตามรูป) แถมแม่บ้านก็ยังทำหน้าที่เป็นอย่างดี มีการประดับดอกไม้เพื่อความสวยงามไว้หน้าห้องน้ำด้วย

เดิมทีห้องน้ำห้องนี้ก็เป็นห้องน้ำสำหรับคนธรรมดาทั่วไป อยู่ใต้ขั้นบันไดระหว่างชั้น ๑ และชั้น ๒ ช่วงหลัง ๆ คงเป็นเพราะมีการรณรงค์ให้หน่วยงานต่าง ๆ ต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกให้กับผู้พิการ ที่เห็นชัดก็คือมีการสร้างทางลาดต่าง ๆ ทั้งบริเวณทางเท้า ทางข้ามถนน และทางขึ้นชั้นล่างของอาคารสำหรับอาคารที่ชั้นล่างยกสูงจากพื้นถนนรอบอาคาร ที่อาคารนี้ก็เลยมีการปรับปรุงห้องน้ำห้องนี้ให้เป็นห้องน้ำสำหรับคนพิการ (เออ ว่าแต่ว่าทางลาดสำหรับให้คนนั่งรถเข็นขึ้นมาได้นั้นมันอยู่ตรงไหนเอ่ย ใครรู้ช่วยบอกที)

จากสองรูปที่ผ่านมา พอจะสังเกตเห็นอะไรบ้างไหมครับ ว่าห้องน้ำสำหรับคนพิการห้องนี้มันมีอะไรแปลก ๆ อยู่

อย่างแรกก็คือ "ประตู" ประตูแบบบานพับนั้นมันไม่ให้ความสะดวกสำหรับคนพิการนั่งรถเข็นที่เดินทางเองตามลำพัง เพราะมันเปิดปิดลำบาก ไม่เหมือนกับประตูบานเลื่อน (ลองสังเกตดูห้องน้ำคนพิการที่ออกแบบมาเพื่อคนพิการจริง ๆ ดูนะครับ เขาจะใช้ประตูแบบบานเลื่อน ถัดมาก็คือ "ความกว้าง" ของประตูและของห้องน้ำ จริงอยู่แม้ว่าขนาดประตูมาตรฐานทั่วไปนั้นรถนั่งคนพิการพอที่จะสามารถเข็นผ่านได้ แต่มันก็ไม่สะดวก ดังนั้นประตูห้องน้ำคนพิการจึงมักจะกว้างกว่าปรกติ และในห้องน้ำเองก็ต้องมีพื้นที่ที่กว้างพอ เพื่อให้สามารถกลับรถเข็นได้

สองรูปข้างบนเป็นทางเข้าห้องน้ำ ที่มองจากด้านในห้องน้ำออกมาและมองจากด้านนอกเข้าไป ซึ่งมีฉากกั้นบังทางเข้าเอาไว้อยู่ จะเห็นนะครับว่าช่องทางเข้ามันกว้างพอสำหรับให้รถนั่งคนพิการผ่านไปได้หรือไม่ (แถมยังมีการวางของขวางทางไว้อีก) นอกจากนี้ด้านหน้าห้องน้ำก็ยังไม่มีป้ายบอกว่ามีห้องน้ำคนพิการอยู่ข้างใน (แต่ถึงมีบอกก็ไม่รู้ว่าจะเข้าไปใช้ได้หรือเปล่า) ถ้าอยากรู้ว่าห้องน้ำนี้อยู่ที่ไหน บอกใบ้ให้ก็ได้นิดนึงครับว่าอยู่ใกล้โรงอาหาร :) :) :)

บางทีใช่ว่า "มี" แล้วจะพอ ต้อง "สามารถใช้งานได้จริงด้วย" จึงจะถือว่าพอ