รั้วไม่ได้เตี้ยลงหรอก (ก่อนจะเลือนหายไปจากความทรงจำ ตอนที่ ๔๘) MO Memoir : Sunday 16 June 2556

ตอนเย็นเลิกเรียนเสร็จจะกลับบ้านก็จะมานั่งรอรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัย ตอนนั้นถนนหน้ามหาวิทยาลัยยังไม่มีสะพานลอยสักสะพาน สัญญาณไฟหน้ามหาวิทยาลัยยังใช้การกดปุ่มขอไฟข้ามถนน สะพานลอยเพิ่งจะมีหลังจากเรียนได้สักสองสามปี เวลานั่งรอรถเมล์ก็นั่งรอกับขอบปูนของรั้วมหาวิทยาลัยนั่นแหละ ความสูงกำลังพอดี นั่งได้สบาย ตัวรั้วนั้นข้างล่างจะเป็นแนวกำแพงก่อปูน สูงสักประมาณหัวเข่า ส่วนด้านบนนั้นเป็นรั้วเหล็ก (ดังรูปข้างล่าง) นั่นเป็นเรื่องเมื่อ ๒๙ ปีที่แล้ว ตอนนั้นมาบุญครองก็อยู่ระหว่างการก่อสร้าง สาย ๑๘ ยังวิ่งระหว่างสะพานพระราม ๖ กับสี่พระยา

รูปที่ ๑ รั้วบางตำแหน่งยังพอมองเห็นขอบปูนเดิมอยู่ (บน) ตรงเส้นสีแดง แต่บางที่นั้นมีการถมดินกันจนเสมอขอบปูน (ล่าง) จนดูเหมือนว่ารั้วมหาวิทยาลัยนั้นเป็นรั้วเหล็กอย่างเดียว

กลับมาอีกครั้งหลังจากไปทำงานและเรียนต่อในอีก ๖ ปีถัดมา ปรากฏว่าขอบรั้วปูนที่เคยใช้เป็นที่นั่งรอรถเมล์ตอนเรียนหนังสือมันหายไปแล้ว ที่นั่งในที่พักรอรถเมล์ก็มีอยู่ไม่กี่ที่ ก็เลยต้องยืนรอกัน ตอนแรก ๆ ก็คิดว่าถนนหน้ามหาวิทยาลัยมันยังคงเหมือนเดิม แต่จากขอบปูนที่เคยโผล่อยู่เหนือดินกลับไปอยู่ใต้ดินแทนแสดงว่าคงมีการปรับปรุงถนนและยกระดับขึ้นมากทีเดียว (คงราว ๆ ประมาณครึ่งเมตรได้)

พอเห็นอย่างนี้ก็เลยเข้าใจว่าทำไมเวลาฝนตกหนักถนนหน้ามหาวิทยาลัยจึงไม่มีน้ำท่วม แต่ท่วมในมหาวิทยาลัยแทน