ต้อนรับปีที่
๑๑ ของการเขียนบันทึกความจำด้วยฉบับรวมบทความเสียหน่อย
นับตั้งแต่ทำการรวมเล่มบทความเกี่ยวกับอุบัติเหตุไปครั้งหนึ่งเมื่อ
๒ ปีที่แล้ว
มาคราวนี้ก็เห็นว่ามีเนื้อหามากพอที่จะทำการรวมเล่มได้อีกครั้ง
(เกือบ
๕๐ บทความหรือ ๒๔๐ หน้าเศษ)
แต่คราวนี้ก็ไม่ได้เป็นเรื่องราวเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุทุกเรื่อง
มีส่วนหนึ่งที่เห็นว่าเป็นพื้นฐานความเข้าใจเพื่อที่จะใช้ในการป้องกันการเกิดอุบัติเหตุ
จึงได้นำมารวมไว้ในที่นี้ด้วย
ถ้าพูดถึงเรื่องการให้ความรู้เกี่ยวกับความปลอดภัยในการทำงานในบ้านเรา
ก็คงจะนึกถึงแต่เพียงแค่
การเรียนรู้และฝึกอบรมการใช้อุปกรณ์ต่าง
ๆ กฎข้อบังคับต่าง ๆ ในการทำงาน
ทฤษฎีต่าง ๆ (อาจรวมถึงแบบจำลองทางคณิตศาสตร์)
ที่เกี่ยวข้อง
โดยแทบจะไม่มีการกล่าวถึงเลยว่าแม้ว่าจะมีการข้อบังคับต่าง
ๆ ให้ปฏิบัติตาม
แต่ทำไปจึงยังเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้อีก
และแม้แต่จะมีการยกกรณีตัวอย่างขึ้นมา
ก็มักจะจบลงที่ความผิดของผู้ปฏิบัติงาน
ที่ไม่ได้ทำตามกฎความปลอดภัย
แต่จะมีสักกี่ครั้งที่จะมีคนถามขึ้นมาว่า
"แล้วทำไมเขาจึงไม่ปฏิบัติตามกฎความปลอดภัยที่มีอยู่"
เป็นเพราะกฎนั้นไม่เป็นที่รับรู้
มีความกำกวมก่อให้เกิดความเข้าใจผิด
มีปัญหาในทางปฏิบัติ
ไม่อยู่บนพื้นฐานความเป็นจริง
ไม่มีการบังคับใช้
ตั้งเพียงแค่ให้ผู้บริหารระดับสูงขึ้นไปมีข้ออ้างได้ว่าไม่ได้ไม่ใส่ใจในเรื่องความปลอดภัย
ฯลฯ
"ระดับความเสี่ยงที่ยอมรับได้"
ก็เป็นเรื่องที่ต้องถกเถียงกัน
ตัวอย่างเช่นถ้าเราอยากจะลดอุบัติเหตุรถชนคนข้ามถนนให้เป็นศูนย์ด้วยการยกเลิกทางม้าลายและใช้การข้ามด้วยสะพานลอยคนข้ามเพียงอย่างเดียว
แต่ในทางปฏิบัตินั้นเราก็ไม่สามารถที่จะทำได้กับทุกทางข้ามด้วยเหตุผลต่าง
ๆ เช่น ไม่มีพื้นที่ในการก่อสร้าง
เป็นถนนเส้นที่ไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่าน
บดบังภูมิทัศน์ของเส้นทาง
ฯลฯ
แต่ถึงกระนั้นก็ตามแม้ว่ามีการสร้างสะพานลอยแล้วก็ยังพบว่ายังไม่คนไม่อยากใช้อยู่เหมือนกัน
ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันไป
เช่น สภาพร่างกายไม่สามารถเดินขึ้นบันไดสูงได้
ลักษณะราวสะพานที่โปร่งทำให้ผู้หญิงที่สวมกระโปรงรู้สึกไม่ดีเมื่อต้องเดินอยู่ข้างบน
เห็นว่าถนนไม่ค่อยมีรถวิ่ง
หรือถนนนั้นการจราจรติดขัดมากจนรถก็เคลื่อนตัวไม่ค่อยได้อยู่แล้ว
เป็นต้น
ดังนั้นกฎระเบียบเรื่องความปลอดภัยในการทำงานนั้นจึงไม่ควรที่จะยึดติดกับวิธีการใดวิธีการหนึ่ง
แต่ควรอิงกับหลักการที่เปิดช่องให้สามารถอาศัยวิธีการต่าง
ๆ ที่เหมาะสมกับสภาพการณ์และสามารถนำไปสู่เป้าหมายเดียวกันได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น