ชมเมืองพัทลุง ตอน สัมผัสวิถีชุมชม เยี่ยมชมสำนักตักศิลา MO Memoir : Monday 17 June 2562

บันทึกนี้เป็นการเดินทางในช่วงบ่ายของวันจันทร์ที่ ๒๐ พฤษภาคม ๒๕๖๒ หลังจากออกจากบ่อน้ำร้อนที่เขาชัยสน จุดมุ่งหมายถัดไปที่ต้องการไปก็คือเมืองเก่าไชยบุรี ที่เป็นที่ตั้งเดิมของจังหวัดพัทลุง ซึ่งอยู่เหนือตัวเมืองปัจจุบันไปทางเหนือเล็กน้อย ใกล้กับวนอุทยานเมืองเก่าไชยบุรี สถานที่นี้ผมเคยแวะไปมาครั้งหนึ่งเมื่อราว ๆ ปี ๒๕๓๘ จำได้แต่ว่ามีแต่ซากเก่า ๆ ก็เลยอยากแวะไปดูอีก หลังจากวนหาอยู่พักหนึ่ง (เพราะป้ายบอกทางไม่ชัดเจน) ก็เลยต้องแวะถามเจ้าหน้าที่ที่ดูแลวนอุทยานว่าเมืองเก่าอยู่ที่ไหน ก็เลยได้ทราบว่าที่มีเหลือให้เห็นก็มีแต่ที่ตั้งศาลหลักเมืองเก่า ที่อยู่ในถนนซอยเล็ก ๆ แยกออกจากทางหลัก และเงียบมากแบบไม่มีคนไป และที่วัดเขาเมืองเก่า ที่มีเจดีย์เก่าตั้งอยู่บนเขาลูกเล็ก ๆ และด้านหลังของเขาลูกนั้นก็มีถ้ำพระ วันที่ผมไปถึงนั้นสถานที่กำลังอยู่ระหว่างการปรับปรุงเส้นทางเดินขึ้นไปยังเจดีย์ ที่เดิมบันไดเดินขึ้นแหว่งหายเป็นช่วง ๆ ก็เลยไม่ได้ขึ้นไปถ่ายรูปจากบนยอดเขา

รูปที่ ๑ จุดแวะพักของการเดินทาง (1) ปากคลองศรีปากประที่เป็นแหล่งหนึ่งที่มีการยกยอกันและมีการโปรโมทให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว ทั้ง ๆ ที่ในความเป็นจริงการจับปลาด้วยการยกยอก็มีให้เห็นกันทั่วไป (2) คลองนางเรียมที่เป็นคลองเชื่อมต่อระหว่างทะเลน้อยกับทะเลสาปสงขลาหรือที่คนพัทลุงเรียกว่าทะเลลำปำ (3) บริเวณอุทยานแห่งชาติทะเลน้อย (4) วัดเขาอ้อที่ขึ้นชื่อในเรื่องเป็นสำนักตักศิลาทางไสยเวทย์ในภาคใต้
  

รูปที่ ๒ บนเส้นทางจากแหลมจองถนนไปเขาชัยสน

รูปที่ ๓ ป้ายเล่าประวัติความเป็นมาของเมืองพัทลุงและศาลหลักเมือง ชื่อเก่าคือเมืองโบราณชัยบุรี

รูปที่ ๔ ศาลหลักเมืองโบราณชัยบุรี ตั้งอยู่ในบริเวณที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักของอำเภอเมือง

รูปที่ ๕ ป้ายเล่าประวัติวัดเขาเมืองเก่า

รูปที่ ๖ เจดีย์วัดเขาเมืองเก่า ทางขึ้นเดิมชำรุดทรุดโทรม บันไดแหว่งหายเป็นช่วง ไม่สามารถเดินขึ้นไปข้างบนได้ (เว้นแต่ต้องปีนขึ้นไป) วันที่ไปนั้นกำลังอยู่ระหว่างการสร้างทางขึ้นใหม่

รูปที่ ๗ บริเวณด้านหลังของเจดีย์ จะมีถ้ำพระซ่อนอยู่

ถัดจากเยี่ยมชมเมืองเก่า จุดมุ่งหมายถัดไปก็เป็นการชมธรรมชาติ ไหน ๆ เส้นทางจากเมืองเก่าไปยังทะเลน้อยก็ต้องเลียบผ่านทะเลลำปำแล้ว คุณน้าก็เลยพาไปแวะที่ปากคลองปากประ ที่ปัจจุบันมีคนพยายามทำให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวด้วยการไปชม "ยอ" ขนาดใหญ่ที่เขาใช้จับปลา
 

อันที่จริงการจับปลาด้วยการยกยอมันก็มีมานานแล้ว ผมเองก็เห็นตั้งแต่เด็กตอนเริ่มจำความได้ เวลานั่งรถไฟจากสถานีรถไฟธนบุรีลงใต้ ด้วยรถเร็วธนบุรี-สุไหลโกลก ที่ออกตอนทุ่มเศษ ที่จะไปสว่างตอนเช้าก่อนถึงทุ่งสง บริเวณจุดสะพานข้ามคลองบางแห่งก็จะเห็นมีการยกยอจับปลากันอยู่ทั่วไป
 

จะว่าไปบริเวณทะเลน้อยและทะเลลำปำก็เป็นแหล่งน้ำที่มีความอุดมสมบูรณ์แหล่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะถิ่นแถวนี้มีคนอยู่อาศัยไม่หนาแน่นหรือเปล่า ก็เลยไม่มีน้ำทิ้งจากที่พักอาศัยไหลลงสู่แหล่งน้ำนี้เป็นจำนวนมาก แถมยังไม่เป็นที่ตั้งของโรงงานอุตสาหกรรมอีก ฝูงนกกินปลาจึงอาศัยอยู่ได้อย่างสบาย และสัตว์อีกชนิดหนึ่งที่คนต่างถิ่นมักจะมาชมก็คือ "ควาย"
 

ควายที่เห็นแถวนี้เป็นควายเลี้ยง เวลาที่ทะเลน้อยน้ำแห้งมันก็จะออกมาเดินหากินหญ้าไปเรื่อย ๆ พอตกเย็นมันก็กลับเข้าคอกของมันเอง คนเลี้ยงก็มีอยู่หลายราย บางทีเขาก็มาปลูกเพิงชั่วคราวไว้นอนเฝ้าควาย ที่มันมีชื่อให้คนมาดูก็เพราะเวลาที่ทะเลน้อยน้ำเยอะ พื้นที่กินหญ้าของมันโดยน้ำท่วมหมด ฝูงควายมันก็เลยต้องว่ายน้ำออกมาหาหญ้าที่จมน้ำกิน กลายเป็นเรื่องแปลกที่ชวนให้ใครต่อใครต้องมาดู 
 
การจอดดูควายก็จอดได้บนสะพานที่สร้างข้ามทะเลน้อย เขามีจุดจอดรถพักสำหรับชมทิวทัศน์เป็นระยะ จอดรถแล้วก็ควรอยู่ในบริเวณจุดพักรถ อย่าล้ำออกมาบนถนน เพราะรถวิ่งกันเร็ว แต่ก่อนแถวนี้ไม่ค่อยมีรถเท่าใด แต่พอมีสะพานและถนนเส้นนี้ มันกลายเป็นทางลัดสำหรับการเดินทางไปยัง อ.ระโนด และ อ.สะทิงพระ จ.สงขลา การจราจรก็เลยหนาแน่นขึ้น บนสะพานนี้จะไม่มีการติดตั้งไฟส่องสว่าง ซึ่งผมว่าก็ดีแล้ว จะได้ไม่เป็นการรวบกวนธรรมชาติในเวลากลางคืน ถ้ารักธรรมชาติจริง ก็ต้องรักที่จะให้ตอนกลางคืนมันมืดมิดด้วย
 

หลายปีก่อนหน้านี้ผมมีโอกาสได้ไปพักที่รีสอร์ทแห่งหนึ่งใกล้ทะเลน้อย รีสอร์ทนี้เป็นรีสอร์ทแรก ๆ ที่เพิ่งเปิดในบริเวณนั้น ยังได้สนทนากับเข้าของรีสอร์ทถึงความเป็นมาของท้องถิ่นแถวนี้ เรื่องหนึ่งที่เขาเล่าให้ฟังก็คือ "ช้างน้ำ" ซึ่งอันที่จริงมันก็คือช้างธรรมดานี่เอง แต่ในอดีตเคยมีความพยายามเอาช้างมาใช้เป็นแรงงานในบริเวณนี้ แต่ด้วยคงเป็นเพราะพืชท้องถิ่นนั้นไม่เหมาะที่จะเป็นอาหารช้าง การใช้ช้างเป็นแรงงานก็เลยเลิกไป แต่ก็ยังมีอยู่บ้างในบางโอกาส ที่เคยได้ยินคุณน้าเล่าให้ฟังก็คือปีหนึ่งที่มีพายุฝนแรง ทำให้ต้นยางพาราในส่วนต่าง ๆ เอนเอียง (ไม่ถึงกับล้ม) ก็มีการจ้างช้างให้มาดึงต้นยางพาราขึ้นตั้งตรง (ในสวนยางรถใหญ่เข้าไม่ได้)
 

ทะเลน้อยยังเป็นแหล่งผลิตผลิตภัณฑ์จักสานจากต้นกระจูด เรียกว่ามีขายในราคาถูกกว่าซื้อข้างนอกเยอะ ร้านค้าก็อยู่ฝั่งตรงข้ามที่ทำการอุทยานแห่งชาติ และติดกันก็คือร้านขายของกิน ที่ขึ้นชื่อของที่นี่ก็คือ "ไข่ปลาทอด" บางร้านเสียบไม้ขาย ขายกันไม้ละ ๒๐ บาท ถ้าสามไม้ก็ ๕๐ บาท มีหลายเจ้าที่ขาย บางร้านก็มีคนต่อคิวซื้อ ในขณะที่บางร้านก็ดูว่าง ๆ ไข่ปลาทอดนี้กินเปล่า ๆ ได้ไม่ต้องอาศัยน้ำจิ้มอะไร ถ้าไม่กลัวโคเลสเตอรอลขึ้นก็กินได้ตามสบาย
 

วันนั้นฝนไล่หลังมาจากทะเลน้อย จุดแวะสุดท้ายก่อนวนกลับทุ่งขึงหนังก็คือวัดเขาอ้อ วัดนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นสำนักตักศิลาทางไสยเวทย์ในภาคใต้ เล่ากันว่าขุนพันธรักษ์ราชเดชที่เป็นต้นตำรับของจตุคามรามเทพ ท่านก็มาอาบแช่น้ำว่านที่วัดนี้ ผมไปถึงตอนเย็นแล้ว ฝนทำท่ากำลังจะตก วัดก็เลยเงียบสงบ ก็เลยได้มีโอกาสเข้าไปไหว้พระและเยี่ยมชมถ้ำที่เป็นที่ตั้งของอ่างแช่น้ำแร่เดิม ก่อนกลับที่พักรอเวลาคุณน้าอีกคนเลี้ยงข้าวเย็นที่ร้านสเต็กหลานตาชู
 

ร้านสเต็กหลานตาชูผมเห็นเปิดมาหลายปีแล้ว แต่ไม่เคยไปกิน วันนั้นเป็นวันแรกที่เพิ่งจะได้แวะไป ถนนสาย ๔๑ จากพัทลุงมาควนขนุนแต่เดิมก็เงียบ ๆ เป็นเพียงแค่เส้นทางผ่านจากทุ่งสงไปหาดใหญ่ แต่พักหลังนี้ดูเหมือนตัวเมืองพัทลุงจะขยายออกมาทางเส้นนี้ สาเหตุหนึ่งก็คงเป็นเพราะเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตพัทลุงด้วย ร้านนี้ก็เรียกว่าขึ้นชื่อขนาดมีคนเดินทางทั้งจากหาดใหญ่และนครศรีธรรมราชเพื่อมากินอาหารที่ร้านนี้

คงไม่ขอออกความเห็นว่าอาหารที่ร้านนี้เป็นอย่างไร แต่เอาเป็นว่าหลังจากเที่ยวมาทั้งวัน คืนนั้นก็หลับยาว

รูปที่ ๘ บรรยากาศบริเวณปากคลองปากประ

รูปที่ ๙ ศาลาบริเวณคลองนางเรียม ทะเลน้อย

รูปที่ ๑๐ ฝูงควายที่ออกมาหากิน ช่วงที่ไปนั้นฝนไม่ตกมา ๔ เดือน (พึ่งจะตกวันที่ผมเดินทางไปถึงพัทลุง) น้ำในทะเลน้อยเลยแห้งไปมาก ฝูงควายเลยไม่ต้องว่ายน้ำออกมาหากิน

รูปที่ ๑๑ บริเวณศาลาที่พักและพระตำหนักบริเวณที่ทำการอุทยานแห่งชาติทะเลน้อย ที่นี่นอกจากการดูนกและนั่งเรือชมดอกบัวบานในตอนเช้าแล้ว ก็ยังเป็นแหล่งขายของอร่อยคือ "ไข่ปลาทอด" และผลิตภัณฑ์จากต้นกระจูด (เช่นกระเป๋ารูปแบบต่าง ๆ) ในราคาถูกอีกด้วย เหมาะแก่การขนกลับไปเป็นของฝาก 

รูปที่ ๑๒ วัดเขาอ้อ สำนักตักศิลาทางไสยเวทย์ที่เป็นที่ขึ้นชื่อของภาคใต้

รูปที่ ๑๓ ปากถ้ำที่เป็นที่ตั้งของบ่อแช่น้ำว่านเดิม เล่ากันว่าขุนพันธรักษ์ราชเดช ก็มาแช่น้ำว่านที่วัดนี้

รูปที่ ๑๔ รางแช่น้ำว่านเดิม คือต้องลงไปนอนแช่

รูปที่ ๑๕ "ไข่ปลาทอด" มาถึงทะเลน้อยแล้วจะไม่กินก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นของอร่อยประจำท้องถิ่น นอกจากจะซื้อกินในวันนั้นแล้ว ยังซื้อแช่แข็งกลับมากินที่กรุงเทพอีก

ชมเมืองพัทลุง ตอน เลียบทะเลเขาชัยสน MO Memoir : Sunday 2 June 2562

จากอ่าวไทยมาจนถึงทะเลน้อยที่ อ.ควนขนุน จะว่าไปแล้วมันก็มีเส้นทางน้ำเชื่อมต่อถึงกัน เรียกว่าจากทะเลน้อยก็มีคลองนางเรียมที่เชื่อมต่อออกสู่ทะเลสาบลำปำ และก็มีทางน้ำเชื่อมต่อออกไปยังทะเลสาบสงขลาทางด้าน จ.สงขลา และออกไปยังอ่าวไทย ในส่วนของทะเลสาบลำปำนั้นด้านตะวันตกจะเป็น จ.พัทลุง (อ.เมือง อ.เขาชัยสน อ.ปากพะยูน) ส่วนทางด้านตะวันออกที่ติดอ่าวไทยนั้นก็เป็น จ.สงขลา (อ.ระโนด อ.กระแสสินธุ์ อ.สะทิงพระ) ในทะเลลำปำนี้มีเกาะใหญ่ ๆ อยู่สองเกาะคือเกาะหมากและเกาะนางคำ แต่เกาะที่มีความสำคัญและมีเรื่องราวกันเป็นประจำเห็นจะได้แก่ เกาะสี่เกาะห้า (มันไม่มีหนึ่ง สอง สาม นะ) ที่ไม่มีใครอาศัยอยู่ เว้นแต่คนเฝ้าเกาะ เพราะเป็นเกาะที่นกนางแอ่นมาทำรัง เฉพาะผู้ที่ได้รับสัมปทานจึงจะเข้าไปเก็บรักนกได้
 

ผมเองไม่ได้ลงไปเยี่ยมพัทลุงมาหลายปี ปีนี้พอจะมีโอกาสที่สมาชิกครอบครัวมีวันหยุดตรงกันช่วงหลังกลางเดือนพฤษภาคม ก็เลยถือโอกาสไปเยี่ยมญาติที่นั่นเสียหน่อย (แถมเลยไปแวะดูที่สวนยางที่คุณแม่มอบให้เป็นมรดก แต่ฝากให้คุณน้าช่วยดูแลอยู่) วันจันทร์ที่ ๒๐ พฤษภาคม ร้านอาหารที่ครอบครัวคุณน้าอีกท่านหนึ่งทำกิจการอยู่นั้นปิดร้าน ท่านก็เลยใจดีพาเที่ยวชมเมือง ท่านถามว่าอยากจะไปไหน ผมก็บอกว่าอยากไปเที่ยวชมวิถีชีวิตทั่วไปของเมืองพัทลุง ไม่เอาแบบที่ที่คนเขาชอบแห่ไปเช็คอินถ่ายรูปอวดกัน และอยากไปดูสถานที่เก่า ๆ ที่เกี่ยวข้องกับความเป็นมาของจังหวัด ก็เลยเป็นการเดินทางบนเส้นทางเลียบทะเลสาบสงขลา (หรือที่คนพัทลุงเขาเรียกทะเลสาบลำปำ) ช่วง อ.เขาชัยสน
 

ตามเส้นทางจากพัทลุงลงไปหาดใหญ่ ตัวอำเภอเขาชัยสนจะแยกออกไปทางด้านซ้าย เป็นอำเภอที่เส้นทางรถไฟสายใต้ทอดผ่าน แต่ด้วยการที่มันไม่ได้อยู่ริมถนนหลัก ก็เลยทำให้ไม่ค่อยมีคนจากที่ไกล ๆ รู้จักกันเท่าใดนัก ในช่วงที่ประเทศกำลังเผชิญภัยคุกคามจากพรรคคอมมิวนิสต์ อำเภอนี้ก็มีชื่อเสียงในทางไม่ดี โดยเฉพาะเรื่อง "ถีบลงเขา เผาลงถังแดง" 
  

ผมเดินทางออกจากตัวจังหวัดพัทลุงช่วงสาย แวะซื้อขนมติดรถนิดหน่อยในตัวจังหวัด และก็เดินทางไปเรื่อย ๆ เลียบลงใต้ตามเส้นทางที่อยู่ระหว่างถนนเพชรเกษมและทะเลสาบลำปำ จุดแรกที่แวะพักคือหาดพัดทอง(รูปที่ ๓) บริเวณนี้เหมือนกับเป็นป่าชายเลนเก่า มีการบุกเบิกเพื่อข้าวและปาล์มน้ำมัน (แต่ดูจากสภาพดินแล้วคงได้ผลผลิตที่ไม่ค่อยดีเท่าใดนัก) หาดตรงนี้ไม่เหมือนหาดทรายริมทะเลทั่วไป คือมันมีต้นไม้ขึ้นไปจนถึงริมหาด น้ำที่ริมหาดจะใส มองเห็นปลาและสาหร่ายที่ขึ้นอยู่ เช้าวันที่ไปถึงนั้นน้ำนิ่งมาก (เหมือนในบึงมากกว่าทะเล) สามารถลงมาเล่นน้ำหรือพายเรือเล่นได้ (มีบริการให้เช่า) มีร้านอาหารอยู่หลายร้าน (และกำลังเปิดมากขึ้น) เรียกว่าเหมาะสำหรับการมานั่งกินอาหารเงียบ ๆ ตอนเที่ยงหรือตอนเย็น หรือถ้าอยากจะถ่ายรูปดวงอาทิตย์ขึ้นก็ต้องมาตอนเช้า 
  

ถ้าดูจากแผนที่ใน google map แล้ว ถนนเลียบหาดพัดทองจะเป็นทางตัน แต่สอบถามคนท้องถิ่นแล้วเขาบอกว่าสุดทางลาดยางจะมีถนนลูกรังเล็ก ๆ ที่รถยนต์วิ่งผ่านได้ ถนนเส้นนี้จะเลียบคลองท่ามะเดื่อออกไปวัดเขียนบางแก้วได้ ก็เลยได้ใช้ถนนเส้นนี้เป็นทางลัดตัดออกไปวัดเขียนบางแล้ว และก็ได้เห็นวิถีชีวิตการทำมาหากินของคนแถบนี้ ที่เป็นเรื่องปรกติของเขา แต่ตอนนี้คนต่างถิ่นต่างตื่นเต้นกันใหญ่ที่จะมาเห็น (ผลจากการรีวิวบนอินเทอร์เน็ต) นั่นก็คือการจับปลาด้วยการยกยอ (รูปที่ ๔ และ ๕) ยอนี้ผมเองก็เห็นตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วตอนนั่งรถไฟไปใต้
 

การทำงานของยอจับปลาแบบนี้ก็อาศัยหลักของคาน คือต้องมีการถ่วงน้ำหนักไว้ที่ปลายอีกข้างหนึ่ง ทำให้ผู้ใหญ่เพียงคนเดียวก็สามารถยกยอตัวใหญ่ได้ คุณแม่เคยเล่าว่าเวลาจะจับปลาก็หย่อนยอลงไปในน้ำ โยนอาหารปลาที่ใช้เป็นเหยื่อลงไปกลางยอ พอฝูงปลาเข้ามากินอาหาร ก็ทำการยกยอให้พ้นจากน้ำ สภาพคลองหลายคลองที่นี่ที่มียอขนาดใหญ่เรียงรายเป็นแถว แสดงให้เห็นว่าแหล่งน้ำแถวนี้คงมีปลาชุมน่าดูเหมือนกัน

รูปที่ ๑ แผนที่เส้นทางเดินทาง ช่วงหาดพัดทอง - แหลมจองถนน 

รูปที่ ๒ แผนที่เส้นทางเดินทางช่วง แหลมจองถนน - ปากพล - เขาชัยสน 

รูปที่ ๓ บรรยากาศช่วงสายที่ริมทะเลสาบสงขลาที่หาดพัดทอง เหมาะกับการดูดวงอาทิตย์ขึ้นยามเช้า และมานั่งกินข้าวยามเย็น ภาพถ่ายในชุดนี้ทั้งหมดถ่ายเอาไว้เมื่อวันจันทร์ที่ ๒๐ พฤษภาคม ๒๕๖๑

รูปที่ ๔ ถนนเลียบคลองท่ามะเดื่อ/คลองบางแก้ว จากเส้นเลียบหาดพัดทองไปยังวัดเขียนบางแก้ว ยังมีการยกยอจับปลาที่เป็นวิถีชาวบ้านให้เห็นอยู่ ถนนเส้นนี้ไม่ปรากฏใน google map แต่ถามคนท้องถิ่นเขาบอกว่ามีทางลูกรังที่รถขับไปได้

รูปที่ ๕ บริเวณเดียวกันกับรูปที่ ๓ คลองตรงนี้เป็นจุดที่ใกล้ปากคลองที่ไหลลงสู่ทะเลสาบสงขลา 

รูปที่ ๖ พระมหาธาตุเจดีย์บางแก้ว ณ วัดเขียนบางแก้ว เขาชัยสน พัทลุง

วัดเขียนบางแก้ว (รูปที่ ๖ และ ๗) เป็นวัดสำคัญวัดหนึ่งของ จ.พัทลุง เป็นที่ตั้งของพระมหาธาตุเจดีย์และบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่มีการนำน้ำไปใช้ในพิธีบรมราชาภิเษกที่ผ่านมา และยังมีอาคารเก็บรวบรวมวัตถุโบราณที่มีผู้มาบริจาคให้วัด แต่วันที่ผมไปนั้นอาคารนี้ปิด ก็เลยไม่ได้เข้าไปเยี่ยมชม เลยได้แต่นมัสการพระมหาธาตุเจดีย์
 

อันที่จริงบริเวณด้านข้างบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ยังมีสิ่งที่ดูเหมือนซากเหล็กมาติดตั้งเอาไว้ แต่ไม่มีป้ายบอกว่าคืออะไร ซึ่งผมก็ได้ค้นคว้าและเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับสิ่งนั้นไปแล้วใน Memoir ฉบับเมื่อวันอังคารที่ ๒๑ พฤษภาคมที่ผ่านมาในเรื่อง "Marshall, Sons and Co. Portable Steam Engine No. 34746"

รูปที่ ๗ อีกมุมหนึ่งของพระมหาธาตุเจดีย์บางแก้ว ณ วัดเขียนบางแก้ว เขาชัยสน พัทลุง 
  

จุดมุ่งหมายถัดไปต่อจากวัดเขียนบางแก้วคือแวะพักกินข้าวเที่ยง ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งแถวบ้านแหลมจองถนน แต่บังเอิญขับรถเลยไปก็เลยได้ไปแวะแถวบ้านปากพลเพื่อถามทางและถือโอกาสถ่ายรูปเล่นด้วยเลย จากจุดจอดรถ (รูปที่ ๘ และ ๙) บริเวณใกล้ปากคลอง "หมาขบค่าง" จะมีสะพานข้ามไปยังอีกฟากหนึ่งที่เป็นที่ตั้งของศาลาพ่อท่านชู อดีตเจ้าอาวาสวัดปากพล และ "ต้นมะขาม" ตอนนั่งรถผ่านก็เห็นป้ายบอกข้างทางเหมือนกันว่าจะไปดูต้นมะขามให้ขับรถไปทางไหน และที่แวะพักก็เพื่อจะถ่ายรูปทิวทัศน์ แต่บังเอิญต้นมะขามต้นนั้นมันอยู่แถว ๆ นั้นด้วย ก็เลยแวะเข้าไปดูหน่อยว่ามะขามต้นนี้พิเศษอย่างไรถึงอยากให้ใครต่อใครเข้าไปเยี่ยมชม (รูปที่ ๑๐ - ๑๒) ก่อนที่จะเลยไปหาข้าวเที่ยงกินต่อ
 

ไม่รู้ว่าเพราะเป็นตอนเที่ยงที่ร้านเพิ่งจะเปิดหรือเปล่า ทำให้ไม่ค่อยมีคนมากินข้าวเท่าไรนักแม้ว่าจะเป็นวันหยุดชดเชย จะว่าไปบรรยากาศแถวนี้ก็เหมาะทั้งการกินข้าวเที่ยงและข้าวเย็น จากร้านที่เข้าไปกินนั้นสามารถมองเห็นทั้ง จ.สงขลา ที่อยู่อีกฟากของทะเลสาบ เกาะสี่เกาะห้า และเกาะหมาก ที่อยู่ในพื้นที่ อ.ปากพะยูน พักผ่อนกินข้าวเที่ยงเสร็จก็บ่ายกว่าแล้วก็ถือโอกาสถ่ายรูปเป็นที่ระลึกหน่อย (รูปที่ ๑๓) ก่อนเดินทางย้อนกลับไปตัวจังหวัด โดยคราวนี้จะกลับทางเส้นทางเพชรเกษม แต่ไหน ๆ ต้องผ่านตัว อ.เขาชัยสน แล้วก็เลยแวะที่บ่อน้ำร้อนเพื่อแวะแช่เท้าหน่อย บ่อน้ำร้อนนี้อยู่ที่เชิงเขาใกล้กับตัวอำเภอ ถ้าขับรถเข้ามาทางเพชรเกษมก็จะอยู่ถึงก่อนตัวอำเภอเล็กน้อย อันที่จริงภูเขาลูกนี้มีทั้งบ่อน้ำร้อนและธารน้ำเย็นอยู่ใกล้กัน ตรงธารน้ำเย็นจะมีถ้ำลอดสามารถนั่งเรือเข้าไปเที่ยวชมได้ (มีบริการเรือนำเที่ยว) ส่วนตรงบ่อน้ำร้อนนั้นมีทั้งส่วนสำหรับให้นั่งแช่เท้าฟรีและห้องอาบน้ำ แต่ที่สำคัญก็คือมีลิงด้วย (ใครถือกระเป๋าอะไรก็ระวังให้ดีก็แล้วกัน) ที่แปลกก็คือมีป้ายเตือนเอาลิงเอาไว้ด้วยว่าตรงไหนห้ามไปกินอาหาร (รูปที่ ๑๔ และ ๑๕)
 

จะว่าไปแล้วเขาหลายลูกที่เห็นมันโผล่ขึ้นโดด ๆ มากลางที่ราบ มันจะมีธารน้ำไหลผ่านใต้ภูเขา จุดที่มีชื่อเสียงที่สุดของที่นี่เห็นจะได้แก่ถ้ำสุมโน ถ้านี้ผมเคยไปครั้งแรกตอนที่เขาพบกัน ตอนนั้นยังเป็นสำนักสงฆ์เล็ก ๆ ต่อมามีการขยายใหญ่ขึ้นด้วยการขุดเอาดินที่อยู่ในถ้ำออกไปจนเหลือแต่ผนังหิน ก็เลยกลายเป็นถ้ำใหญ่ขึ้น ตามด้วยการก่อสร้างสิ่งต่าง ๆ ภายในถ้ำ (เช่นทางเดินภายใน) รวมทั้งอาคารต่าง ๆ ภายนอกด้วย (แสดงว่าวัดนี้น่าจะมีรายได้เยอะอยู่เหมือนกัน)
 

รูปที่ ๘ แวะถ่ายรูปที่บริเวณปากคลอง "หมาขบค่าง" (ชื่อตาม google map) แต่วันที่ไปนั้นไม่เห็นทั้งหมาและทั้งค่าง

รูปที่ ๙ ประวัติหมู่บ้าน "บ้านปากพล"

รูปที่ ๑๐ ต้นมะขามที่วัดปากพล

รูปที่ ๑๑ ศาลาพ่อท่านชู อดีตเจ้าอาวาสวัดปากพล

รูปที่ ๑๒ ประวัติของต้นมะขาม ณ วัดปากพล

รูปที่ ๑๓ หลังจากพักรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่แหลมจองถนนแล้ว ก็ขอถ่ายรูปเอาไว้เป็นที่ระลึกหน่อย จากบริเวณนี้จะมองเห็น จ.สงขลา ที่อยู่อีกฟากของทะเลสาบ เกาะสี่เกาะห้า เกาะหมาก กะว่าคราวหน้ามีเวลาลงไปเมื่อใดคงจะหาโอกาสเดินทางไปเยือนถิ่นแถวนั้นบ้าง

รูปที่ ๑๔ ป้ายเล่าประวัติบ่อน้ำร้อนที่เขาชัยสน

รูปที่ ๑๕ สงสัยว่าลิงที่บ่อน้ำร้อนนี่คงฉลาด เพราะเขียนป้ายเตือนกันได้ด้วย :) :) :)

ที่พัทลุงนี้มึความพยายามที่จะโปรโมตให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ ผมได้คุยกับคุณน้าอีกท่านที่เป็นที่รู้จักของคนในท้องถิ่นเกี่ยวกับความพยายามดังกล่าว ความคิดเห็นส่วนตัวของผม (ซึ่งก็ตรงกับของคุณน้า) ก็คือหลายสถานที่นั้นที่อาศัยการสร้างสิ่งก่อสร้างเพื่อให้คนไปเช็คอิน ถ่ายรูปลง facebook นั้นไม่น่าจะอยู่ได้นาน จุดขายของพัทลุงน่าจะเป็นการใช้ชีวิตตามปรกติที่เรียบง่ายและไม่รีบร้อนของชาวบ้าน ที่เป็นสิ่งที่คนที่อยู่ในเมืองนั้นแทบจะไม่ได้สัมผัสและโหยหา การสร้างที่พักแบบโฮมสเตย์ที่เปิดโอกาสให้คนในเมืองได้มีโอกาสไปพักผ่อนแบบสงบ การได้ไปเดินตลาดนัดของชุมชมที่มีอยู่แล้ว (แทนการสร้างขึ้นมาใหม่เพื่อการท่องเที่ยวโดยเฉพาะ) น่าจะเป็นสิ่งที่ยั่งยืนกว่า เพราะจะว่าไปแล้วผมเองเวลาเดินทางไปต่างจังหวัดก็ชอบที่จะแวะตามตลาดนัดชุมชน เพราะมันมีโอกาสที่จะได้กินอาหารท้องถิ่นหลายอย่างที่คนในพื้นที่บริโภคกัน แบบไม่ใช่ทำขึ้นเพื่อขายนักท่องเที่ยว
 

การเดินทางในวันนี้ยังไม่จบ เพราะช่วงบ่ายยังมีการไปแวะที่อื่นอีก เอาไว้จะมาเล่าให้ฟัง (แต่อันที่จริงคือเป็นการบันทึกสิ่งที่ได้ไปเห็นมาเพื่อกันลืม) สำหรับวันนี้คงถือว่าเป็นดูรูปที่ผมถ่ายมาเล่น ๆ ก็แล้วกัน สวัสดีครับ