ขอบคุณสำหรับ ๒,๐๐๐,๐๐๐ การเยี่ยมชม (ก่อนจะเลือนหายไปจากความทรงจำ ตอนที่ ๑๕๐) MO Memoir : Thursday 21 November 2562

ในที่สุดก็ก้าวมาถึง ๒,๐๐๐,๐๐๐ ครั้งการเยี่ยมชมเมื่อช่วงเช้ามืดที่ผ่านมาของวันนี้
  

นับตั้งแต่เมื่อจำนวนครั้งการเยี่ยมชมหน้า blog แตะระดับ ๑,๐๐๐,๐๐๐ ครั้งมาจนถึงวันนี้ก็เป็นเวลา ๓ ปี ๓ เดือนกับอีก ๕๔๐ บทความ แม้ว่าบทความบางส่วนจะสงวนไว้เป็นการภายในเฉพาะกับสมาชิก (ซึ่งก็คือนิสิตปริญญาโทที่ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา) ก็ตาม
  

ต้องขอขอบคุณผู้เข้ามาอ่านทุกท่าน ไม่ว่าจะเป็นการแวะเวียนเข้ามาเพียงครั้งเดียวหรือเปิดอ่านหลายเรื่องก็ตาม
  

สิ่งที่จะยังคงเป็นอยู่ต่อไปก็คือ blog นี้ยังคงเปิดกว้างให้กับผู้ที่จะเข้ามาอ่านทุกท่าน ให้สามารถเข้ามาอ่านได้โดยไม่จำเป็นต้องลงทะเบียนหรือล็อกอินผ่านบัญชีสื่อสังคมออนไลน์ใด ๆ และจะยังคงรักษารูปแบบนี้เอาไว้เพื่ออำนวยความสะดวกในการค้นหาบทความย้อนหลัง
  

ทางผู้เขียนเองก็ยังคงพยายามให้ blog นี้มีรูปแบบเป็นดังหนังสือพิมพ์ ที่มีการแยกเนื้อหาหลายส่วนออกจากกัน ใครสนใจเรื่องอะไรก็สามารถดึงเฉพาะส่วนนั้นไปอ่านได้เลย โดยตัว blog เองก็พยายามทำการแบ่งเรื่องราวที่เขียนออกเป็นหมวดหมู่ต่าง ๆ แม้ว่าบางเรื่องจะไม่มีการนำเข้ามาจัดหมวดหมู่ เพราะยังไม่รู้ว่าจะตั้งเป็นหมวดหมู่อะไรดี
  

บางบทความนั้นก็ไม่ได้เป็นการให้คำตอบ เพียงแต่เป็นการตั้งคำถามเพื่อชี้ให้เห็นว่าการตัดสินใจในแต่ละเรื่องนั้น ควรพิจารณาให้รอบด้าน ผ่านการพิจารณาจากหลาย ๆ มุม ก่อนที่จะทำการสรุปว่าสิ่งนั้นดีหรือไม่ดี สิ่งนั้นควรทำหรือไม่ควรทำ เพื่อที่ว่าเมื่อมีการโต้แย้งก็จะสามารถชี้แจงได้ทันที ซึ่งจะเป็นการแสดงให้เห็นว่าการตัดสินใจนั้นได้ผ่านการพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนมาแล้ว
  

เวลาสอนหนังสือนิสิตผมก็จะบอกกับนิสิตเป็นประจำว่า "นำเสนออย่างไรให้คนอื่นเชื่อโดยไม่คิด ผมสอนไม่เป็นหรอก แต่ถ้าสนใจว่าฟังอย่างไรไม่ให้ถูกหลอก ก็พอจะยกตัวอย่างมาแบ่งปันได้"
   

และ blog นี้ก็จะยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป ขอบคุณครับ