อันที่จริงควรต้องมี Memoir ออกฉบับหนึ่งเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ที่เป็นวันที่พวกคุณสามคนเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร แต่ด้วยไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรให้ดี ก็เลยลากมาถึงวันนี้ (ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรให้ดี)
ก็เรียกว่าเป็นรุ่นที่พิเศษ เพราะไม่รู้ว่าจะได้เข้ามาทำแลปกันหรือไม่ แลปจะถูกปิดอีกหรือไม่ แต่ในที่สุดก็ผ่านกันมาได้ เรียกว่าเป็นรุ่นที่ใช้เวลาทำวิทยานิพนธ์สั้นที่สุดก็ได้ ก็ตามอายุงานของโครงการที่บังเอิญมีคนส่งมาให้ทำ แถมยังเป็นรุ่นที่ใช้เครื่องมือวิเคราะห์ในการทำวิจัยน้อยชิ้นที่สุด (ใช้แค่ auto titrator เพียงตัวเดียว ซึ่งตอนนี้ก็พังซะแล้ว แถมไม่มีอะไหล่เปลี่ยนด้วย)
เป็นนิสิตรุ่นแรกของผมที่ไม่ได้เข้าทำแลปที่ตึก ๕ ชั้น ๕ เลย
และอาจเป็นนิสิตป.โทรุ่นรองสุดท้ายของผมด้วย
เราไม่ได้ขึ้นไปทำแลปที่แลปแมว เราก็เลยไม่มีบทสนทนา ณ สถานที่ที่เรียกว่าสามแยก SCR แต่เรามีเรื่องราวเกี่ยวกับว่างวดนี้จะซื้อเลขอะไรดีหรือสั่งซื้อของออนไลน์อะไรดี (ไม่นับรวมคดีดาราที่เป็นข่าว) หรือจะปลูกกระท่อมอย่างไรดี (ผมเองซื้อมาสองต้น เอามาลองปลูกลงกระถางไว้ แต่ก็ไม่โตสักที)
พวกคุณสามคน มาจากคนละที่ มาพบกันที่นี่ มาทำงานร่วมกัน แม้ว่าเวลาที่ต้องแยกย้ายจากกันได้มาถึงแล้ว ก็หวังว่าความผูกพันที่พวกคุณสามคนมีต่อกัน จะอยู่กับพวกคุณตลอดไป
และก็เหมือนทุกปี เมื่อพวกคุณรับปริญญา Memoir ฉบับนี้จะเป็นฉบับสุดท้ายที่ส่งให้พวกคุณทางอีเมล์โดยตรง
ท้ายนี้ก็ขอให้พวกคุณทุกคน ประสบแต่ความสุขความสำเร็จในการใช้ขีวิตส่วนตัวและชีวิตการทำงาน
ปล. รูปวันรับปริญญาผมไม่มีสักรูป เลยขอเอารูปเก่าถ่ายไว้เมื่อเดือนธันวาคมปีที่แล้วมาลงแทนก็แล้วกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น