นึกหาเหตุผลไม่ออกจริง ๆ MO Memoir 2557 Mar 7 Fri

สิทธิของผู้พิการก็เป็นสิทธิหนึ่งที่ได้รับการคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบัน (พ.ศ. ๒๕๕๐) ที่รัฐจะต้องดูแลและพัฒนาให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นและพึ่งพาตนเองได้

 

ในสถาบันของเราก็ได้ทำการปรับปรุงทางเดินและตัวอาคาร โดยในส่วนของทางเดินเท้านั้นก็ได้มีการปูกระเบื้องพื้นทางเดินสำหรับคนตาบอด และทำทางลาดสำหรับผู้ที่ต้องนั่งรถเข็น (แต่เห็นมอเตอร์ไซค์ใช้เป็นทางสำหรับขึ้นมาขับขี่และจอดรถบนทางเดินเท้าซะมากกว่า) ส่วนตัวอาคารเองบางอาคาร (เช่นโรงอาหารบางโรง) ก็มีการทำทางลาดสำหรับให้ผู้พิการที่ต้องนั่งรถเข็นเข้าสู่โรงอาหารได้ (ส่วนไปนั่งที่โต๊ะไหนได้นั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง)

 

รูปที่ ๑ พื้นกระเบื้องสำหรับคนตาบอด (แผ่นสีเหลือง) ที่เป็นสันนูนในแนวยาวบอกว่าทางเดินยังตรงไปข้างหน้า ส่วนที่เป็นปุ่มกลม ๆ นั้นเป็นตัวบอกว่ากำลังจะสิ้นสุดทางเดินหรือถึงบริเวณทางแยก

เมื่อเดือนที่ผ่านมา เห็นทางสถาบันเขามีการกั้นเชือกเส้นทางเดินที่ผมเดินอยู่ประจำระหว่างอาคารจอดรถกับตึกที่ทำงาน (ห่างกันประมาณ ๑๐๐๐ เมตร) พร้อมกับคนงานและถุงปูนซิเมนต์ ก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเขาจะทำอะไรกับทางเดิน เพราะมันก็ยังอยู่ในสภาพที่ดี ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไร แต่พอคนงานย้ายตำแหน่งทำงาน ก็เลยรู้ว่าเป็นการ "เปลี่ยน" พื้นผิวฝาบ่อพักท่อระบายน้ำ จากรูปแบบเดิม (รูปที่ ๒) ที่ทำกลมกลืนไปกับเส้นทางเดินสำหรับคนตาบอด มาเป็นรูปแบบใหม่ (รูปที่ ๓) ที่เป็นผิวคอนกรีตเรียบ ๆ ธรรมดาแต่มีรูระบาย ทำให้เส้นทางเดินสำหรับคนตาบอดนั้นขาดเป็นช่วง ๆ

 

จะว่าทำเพื่อให้น้ำบนทางเท้าไหลลงท่อได้สะดวกก็ไม่น่าจะใช่ เพราะมันแก้ได้ด้วยวิธีการอื่นก็ได้ จะว่าเป็นเพราะของเดิมมันพังก็ไม่ใช่ (ก็ผมเดินผ่านอยู่เป็นประจำ ก็เห็นว่ามันยังเรียบร้อยดี)

รูปที่ ๒ ฝาท่อระบายน้ำบนทางเดินเดิม

รูปที่ ๓ ฝาท่อระบายน้ำที่มีการทำขึ้นมาใหม่

รู้แต่เพียงว่าการทำเช่นนี้ต้องมีค่าใช้จ่าย ส่วนทำไปทำไมและเพื่ออะไรนั้น ต้องของบอกตามตรงว่า นึกหาเหตุผลไม่ออกจริง ๆ