นึกถึงเหตุการณ์เรื่องขดลวดความร้อนที่เคยเล่าไว้ในฉบับที่ ๑๙๔ ตอนนั้นผมนึกว่าเขาจะไปซื้อขดลวดความร้อนมาเปลี่ยนเอง ที่ไหนได้เล่นถอดเตาไปให้ที่ร้านเขาเปลี่ยนให้ งานนี้เสียค่าของ + ค่าแรงไป ๖๐๐๐ (หกพันบาท)
ผมมาได้ยินเรื่องนี้ตอนที่เข้าร่วมประชุม ยังบ่นให้คนข้าง ๆ ฟังเลยว่าสงสัยว่าถ้ามีคนรับจ้างทำแลป หรือผลการทดลองมีขาย ก็คงขออนุญาตไปซื้อมาส่งอาจารย์กันแล้ว
มีอยู่อันหนึ่งที่หาโอกาสทำมานานแล้วเพื่อเอาไว้ใช้ยก autoclave เครื่องปฏิกรณ์ hydroxylation เห็นห้องหนึ่งเขาเอาตัวอย่างจากญี่ปุ่นไปจ้างร้านประกอบชิ้นงานโลหะทำ อันหนึ่งก็หลายพันอยู่ แต่อันในรูปข้างล่างนี้ทำขึ้นเองเพื่อเอาไว้ใช้ในกลุ่มเรา ได้มาจากแม่แรงเก่า (ของรถนิสสัน) ซื้อมาจากข้างตลาดสามย่านราคา ๑๕๐ บาง เอามาประกอบเข้ากับเศษไม้และเศษเหล็กที่บ้านและที่ห้องแลป ก็ได้แม่แรงสำหรับยก autoclave ที่รับน้ำหนักได้มากด้วย (เต็มที่ ๔๕๐ กิโลกรัม)
ที่เอามาเล่านี้ไม่ใช่ต้องการจะอวด แต่จะเอาไว้เป็นหลักฐานว่าอุปกรณ์ตัวนี้เป็นของกลุ่มเราเอง กันคนอื่นหยิบเอาไปใช้และยึดไปเลยโดยไม่คืน (เรื่องปรกติที่พบเป็นประจำ) และอยากจะบ่นไว้เป็นหลักฐานว่านิสิตเดี๋ยวนี้เวลาบอกให้ลงมือทำอะไรมักจะอิดออดทุกที ทำนองว่าทำไมฉันต้องทำด้วยแต่คนอื่นเขาใช้วิธีซื้อเอา ไม่เห็นต้องทำอะไรให้มือเปื้อนเลย แล้วก็วางมาดว่าฉันเป็นวิศวกร เป็นด๊อกเตอร์ หน้าที่ฉันมีอย่างเดียวคือคิดและให้คนอื่นไปทำแทน แต่ไอ้ที่บอกว่ามีหน้าที่คิดคือไม่ได้คิดวิธีแก้ปัญหาหรอก คิดแต่วิธีเอาตัวรอดโดยการบอกว่าได้มอบหมายงานให้คนอื่นไปดูแลแล้ว ดังนั้นถ้างานไม่เรียบร้อยอย่างไรไม่ต้องมาว่าฉัน ให้ไปว่าคนที่ฉันมอบหมายงานแทน
จะว่าไปเรื่องทำนองนี้ไม่ได้มีเฉพาะในหมู่นิสิต ในหมู่อาจารย์ก็มีเหมือนกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น